Hulpverlening
Deze bracht mij niet wat ik zocht. Vol vertrouwen stapte ik een traject in. Ik wist niets van eetstoornissen en dacht de beste zorg voor mijn dochter te hebben gevonden. Dit bleek niet het geval. Ze keken niet naar de behoefte van mijn kind, zelfs niet toen ze zelf aangaf wat ze graag zou willen. Ze waren gebonden aan protocollen en de behandeling was gebaseerd op wetenschappelijk onderzoek, gespecialiseerd in eetstoornissen. Wat mijn dochter vroeg kwam later wel aan de orde niet nu want dat zou niet werken. Ze hadden wel kennis maar misten de praktijk ervaring hoe de ziekte echt werkt in het hoofd. Ze waren teveel gebonden aan regels en procedures. Als je aankomt zetten bij therapie met een weegschaal en eetlijstjes dan zit de cliënt in de stress en in de weerstand want de eetsoornis vliegt ervoor. Ik kreeg vaak een boos en gefrustreerd kind terug na therapie. Ik dacht destijds dat hoort erbij, het was een pittig gesprek. Helaas was dit pure frustratie omdat ze niet gezien en gehoord werd.
De psycholoog vertelde mij; veel kinderen die hier komen voor therapie, ontvangen geen therapie . Hoezo? Dus ik kom hier al jaren voor niets was mijn conclusie. Mijn dochter ging steeds verder achteruit, zeker nadat ze was opgenomen in de kliniek. De aanpak is dus niet de juiste. Mijn dochter toonde gewenst gedrag om de psycholoog naar de mond te praten dan had ze geen strijdt. Ze deed wat er van haar werd verwacht, zonder dat het uit haar zelf kwam.
Mijn dochter is erg intelligent, dat zijn de meesten die een eetsoornis hebben.
Nadat ze nog verder achteruit ging na die opname in de kliniek werd ze opgenomen in het ziekenhuis. Ik was radeloos en ging ondertussen opzoek naar; ’hoe word je beter’.
Wat ik heb gevonden…
Iemand die 10 jaar anorexia heeft gehad en beter werd zonder hulp van eet eetsoornis organisatie. Van haar heb ik geleerd hoe de ziekte echt werkt. Deze waardevolle kennis samen met alle ervaringen die ik heb opgestaan en mijn eigen weg gezocht. Het is wel mijn dochter waar het hier om gaat en ik wil haar niet kwijt aan deze afschuwelijke ziekte.
Wat ik deed en de ommekeer bleek te zijn
Na 6 weken opname was het advies vanuit het medisch team, wederom een opname in de eetstoornis kliniek. Ik werd acuut misselijk. Ik ging letterlijk staan voor wat ik voelde en zei ‘nee’, ze gaat mee naar huis. We stoppen de zorg vanuit de eetstoornis kliniek ik ga haar zelf helpen. Dit was doodeng, dat was wel wat ik te doen had. Later vertelde ze mij, mama als ik weer naar de kliniek had gemoeten dan was ik verder achteruit gegaan. Wat was ik dankbaar! Ik had mijn meissie gezien en begrepen.
Ik haalde haar uit het diepe dal. Daarna heb ik een psycholoog gezocht die mijn stokje overnam. Uiteindelijk wil ik haar moeder zijn en niet haar therapeut.
Het herstel duurt lang, ze heeft haar eigen tempo te bepalen. Forceren werkt niet, het mag uit haar komen. Ik ga voor blijvend herstel en niet voor een draaideur effect.
Exposing
Zo ontstond ‘exposing’ wat staat voor, jezelf uiten in kunst en je emotie(s) uiten die achter het masker van de eetstoornis zit(ten). Tevens een leuke knipoog naar mijn naam.
Zoals je ziet op deze site, schilder ik ook. Niet dat ik iedereen een kwast in de handen druk die bij mij komt. Als je het wel een mooie ervaring lijkt dan kan dat wel. Het gaat dan om het proces en het gevoel erbij. Als ik je ga begeleiden zal dat in een hele fijne omgeving zijn, geen standaard 'kliniekkamer' aan een praattafel. Als je kind beter wil worden, zich veilig voelt en mij vertrouwt dan kunnen we mooie stappen zetten. met als doel herstel.
Warme groet, Ingrid
