Ingrid

Over mij

Mijn naam is Ingrid en ben moeder van 2 dochters en een zoon.

Ik ben een gediplomeerd a- verpleegkundige en heb ruim 20 jaar werkervaring in het ziekenhuis/verpleeghuis. Gedrag fascineert mij mijn hele leven al. Gedrag echt gaan begrijpen zonder oordeel dat is wat ik de afgelopen jaren heb geleerd. Nadat ik ontdekte dat ik hoog senstief ben zijn er vele kwartjes gevallen. Nu kan ik mijn voordeel halen uit deze prachtige eigenschap, die mij voorheen veel stress opleverde. Ik heb mij ontwikkelt tot een professioneel geboorte in kaart deskundige. Deze studie is op het lijf geschreven en geeft zoveel meer diepgang in mijn werk maar ook in mijn privéleven. Hoe wij zijn gestart bepaalt ons gedrag, essentieël om dit te weten als een eetstoornis je identiteit overneemt. Zowel bij het ontstaan als voor het herstel van een eetstoornis is dit van belang om te weten. Voor inhoudelijke informatie verwijs ik naar het desbetreffende tabblad.

Niets loopt zoals je verwacht in het leven. Zo werd ik geconfronteerd met de diagnoses anorexia en orthorexia voor mijn destijds negen jarige dochter. Dit heeft heel veel los gemaakt aan emoties. Orthorexia is (nog geen)officieel erkende eetstoornis maar is wel degelijk een ingewikkelde dwangmatige gedachtegang om extreem gezond te willen eten. We belanden in een ware hel, onbegrip, strijdt en heel veel zorgen. Iedere dag weer opzien tegen de maaltijden. Dan pas besef je je echt hoeveel er om eten draait op een dag.

Na 8 jaar heeft mijn dochter de beide ziektes overwonnen. Zij heeft enorm veel geleerd over zichzelf wat ze de rest van haar leven mee neemt. Haar proces heeft mij als moeder ook een flinke spiegel voor gehouden. Ik heb geleerd wat een depressie inhoudt, dat ik hoog sensitief ben (dit is geen ziekte maar een bijzonder karaktereigenschap waardoor ik mij erg goed kan inleven en nu deze kan inzetten als kracht (i.p.v. dat het mij uitput). Ik heb drastische keuzes gemaakt om mijn passie gaan leven. Met mijn kennis, ervaring maar ook met mijn empatisch vermogen kan ik heel goed aansluiten op de hulpvraag van mijn cliënten. Met trots werk ik in mijn eigen bedrijf het heeft zo moeten zijn, de lessen leren uit je leven zorgen dat je ontwikkelt ipv verbittert.

Mijn belangrijkste les die ik heb geleerd is toch echt dat ik op mijn eigen kracht mag vertrouwen en daarin geloven. In het diepste dal van mijn dochter stond ik op en bepaalde koers vanuit mijn oerinstinct. Het beste wat ik ooit heb gedaan!

De dieptepunten in je leven bevatten belangijke lessen, deze ontvouwen zich nadat je doorzet om ze te willen en kunnen zien. Daar is soms een 'verhaal' van een ander voor nodig om erin te kunnen geloven. Daarom deel mijn 'verhaal' om jouw te inspiren dat er altijd hoop is.

Hulpverlening

Deze bracht mij niet wat ik zocht. Vol vertrouwen stapte ik een traject in. Ik wist niets van eetstoornissen en dacht de beste zorg voor mijn dochter te hebben gevonden. Dit bleek niet het geval. Ze keken niet naar de behoefte van mijn kind, zelfs niet toen ze zelf aangaf wat ze graag zou willen. Ze waren gebonden aan protocollen en de behandeling was gebaseerd op wetenschappelijk onderzoek, gespecialiseerd in eetstoornissen. Wat mijn dochter vroeg kwam later wel aan de orde niet nu want dat zou niet werken. Ze hadden wel de kennis maar misten de praktijkervaring hoe de ziekte echt werkt in het hoofd. Ze waren teveel gebonden aan regels en procedures. Als je aankomt zetten bij therapie met een weegschaal en eetlijstjes dan zit de cliënt in de stress en in de weerstand, de eetstoornis vliegt ervoor en je bereikt de cliënt niet. Ik kreeg vaak een boos en gefrustreerd kind terug na therapie. Ik dacht destijds dat hoort erbij, het was een pittig gesprek. Helaas was dit pure frustratie omdat ze niet gezien en gehoord werd.

De psycholoog vertelde mij; veel kinderen die hier komen voor therapie, ontvangen geen therapie. Hoezo geen therapie ontvangen wat doe ik hier dan? Dus ik kom hier al jaren voor niets was mijn conclusie. Mijn dochter ging steeds verder achteruit, zeker nadat ze was opgenomen in de kliniek. De aanpak bleek niet de juiste te zijn. Mijn dochter toonde gewenst gedrag om de psycholoog naar de mond te praten dan had ze geen strijdt. Ze deed wat er van haar werd verwacht, zonder dat het uit haar zelf kwam.

Mijn dochter is erg intelligent, dat zijn de meesten die een eetstoornis hebben.

Nadat ze nog verder achteruit ging na die opname in de kliniek werd ze opgenomen in het ziekenhuis. Ik was radeloos en ging ondertussen opzoek naar; ’hoe word je beter?’

Wat ik heb gevonden…

Een dame die 10 jaar anorexia heeft gehad en beter werd zonder hulp van een eetstoornisorganisatie. Van haar heb ik geleerd hoe de ziekte in het hoofd werkt. Deze waardevolle kennis samen met alle ervaringen die ik heb opgestaan maakte dat ik mijn eigen weg zocht. Daar heb ik tot op de dag van vandaag geen seconde spijt van. Het is wel mijn dochter waar het hier om gaat en ik wilde haar niet kwijt aan deze afschuwelijke ziekte, dat is gelukt!

Mijn beslissing bleek de ommekeer

Na 6 weken opname was het advies vanuit het medisch team, wederom een opname in de eetstoornis kliniek. Ik werd acuut misselijk. Ik ging letterlijk staan voor wat ik voelde en zei ‘nee’, ze gaat mee naar huis. We stoppen de zorg vanuit de eetstoornis kliniek ik ga haar zelf helpen. Dit was doodeng, dat was wel wat ik te doen had. Later vertelde ze mij, 'mama als ik weer naar de kliniek had gemoeten dan was ik verder achteruit gegaan'. Wat was ik dankbaar dat ik mijn gevoel had gevolgd! Ik had mijn dochter gezien en begrepen.

Ik haalde haar uit het diepe dal. Daarna heb ik een psycholoog gezocht die mijn stokje overnam. Uiteindelijk wil ik 'gewoon' haar moeder zijn en niet haar therapeut.

De weg van herstel duurt lang, ze heeft haar eigen tempo en dat is oké . Forceren werkt niet, het moet uit haar komen alleen dan wordt ze beter. Niet als ze iets voor de ander doet om te pleasen. We willen blijvend herstel en niet het draaideureffect wat je zovaak ziet bij deze ziekte.

Exposing

Zo ontstond ‘exposing’ wat staat voor, jezelf uiten in kunst en je emotie(s) uiten die achter het masker van de eetstoornis zit(ten). Het is ook een knipoog naar mijn naam.

Zoals je ziet op deze site, schilder ik. Niet dat ik iedereen een kwast in de handen druk die bij mij komt. Als je het wel een mooie ervaring lijkt dan kan dat wel. Het gaat dan om het proces en het gevoel erbij. Als ik je ga begeleiden zal dat in een hele fijne omgeving zijn, geen standaard 'kliniekkamer' met een praattafel. Als je kind beter wil worden, zich veilig voelt en mij vertrouwt dan kunnen we mooie stappen zetten, met als einddoel herstel.

Warme groet, Ingrid