Vervolg op de vorige post
22 augustus 2023
𝗗𝗲 𝗼𝗹𝗶𝗳𝗮𝗻𝘁 𝗶𝗻 𝗱𝗲 𝗸𝗮𝗺𝗲𝗿 𝗸𝗮𝗻 𝗽𝗮𝘀 𝘄𝗲𝗴 𝗮𝗹𝘀 𝗷𝗲 𝗱𝗲 𝗱𝗲𝘂𝗿 𝗼𝗽𝗲𝗻 𝘇𝗲𝘁
Vergelijk de olifant met overweldigende emoties.
Ik ontving een interessante vraag na aanleiding van mijn vorige post:
🧡 𝐇𝐞𝐛 𝐣𝐢𝐣 𝐝𝐢𝐭 𝐯𝐥𝐚𝐤 𝐝𝐚𝐚𝐫𝐧𝐚 𝐯𝐞𝐫𝐰𝐞𝐫𝐤𝐭? 𝐎𝐟 𝐝𝐮𝐮𝐫𝐝𝐞 𝐝𝐚𝐭 𝐞𝐯𝐞𝐧? 𝐈𝐤 𝐛𝐞𝐧 𝐬𝐢𝐧𝐝𝐬 𝐤𝐨𝐫𝐭 𝐳𝐞𝐥𝐟 𝐚𝐚𝐧 𝐝𝐞 𝐬𝐥𝐚𝐠 𝐠𝐞𝐠𝐚𝐚𝐧 𝐦𝐞𝐭 𝐞𝐞𝐧 𝐭𝐫𝐚𝐮𝐦𝐚 𝐦𝐚𝐚𝐫 𝐢𝐤 𝐤𝐚𝐧/𝐝𝐮𝐫𝐟 𝐞𝐫 𝐛𝐢𝐣𝐧𝐚 𝐧𝐢𝐞𝐭 𝐦𝐞𝐞𝐫 𝐚𝐚𝐧 𝐭𝐞𝐫𝐮𝐠 𝐭𝐞 𝐝𝐞𝐧𝐤𝐞𝐧.
𝐄𝐧 𝐡𝐨𝐞 𝐫𝐞𝐥𝐚𝐭𝐢𝐯𝐞𝐞𝐫 𝐣𝐞 𝐨𝐩 𝐞𝐞𝐧 𝐡𝐞𝐥𝐩𝐞𝐧𝐝𝐞 𝐦𝐚𝐧𝐢𝐞𝐫?
✨️Trauma is altijd subjectief.
Je kan ieder moment helen.
Ik heb het overlijden van mijn moeder pas 10 jr na haar dood emoties kunnen uiten.
✨️Leeftijd en persoonlijke ontwikkeling maken uit hoe je iets ervaart.
Denk aan geboortetrauma.
Ook deze pijn kan je ieder moment in je leven opnieuw "aankijken" en doorvoelen.
Als je bewust kijkt, zie je hoe magisch een lijf werkt om je te helpen. Ik heb de grote klap niet bewust gevoeld. Daarna was ik weer bij bewustzijn.
𝐖𝐚𝐭 𝐝𝐞𝐞𝐝 𝐢𝐤?
❤️ Alles over mij heen laten komen, accepteren dat ik afhankelijk was.
❤️ Praten, praten, praten. Ik vertelde iedereen mijn verhaal. Mensen die écht luisteren zijn therapeutisch. Dat geeft verbinding.
Met mijn buurvrouw in het zh kon ik samen huilen maar ook lachen. Door mijn pijn in de borstkast kon ik dat amper verdragen 🤭 niets wegstoppen, denk aan de olifant.
❤️ Ik had al een weg van bewustwording afgelegd. Ik wil geen slachtofferpositie aannemen. "Dit overkomt mij weer" werd "Het was nog niet mijn tijd, dit kan ik aan wat heb ik hieruit te leren?"
❤️ Mijn spirituele kijk op leven heeft mij erg geholpen. Het ongeluk heeft mijn ogen verder geopend, dat ontdekte ik later.
❤️ Ik focus mijzelf tot relativeren. Daarbij is het ego helpend. Niet verbinden met doemdenken, niet in angst meegaan; wat er kan gebeuren. De plek van het ongeluk en setting niet vermijden. Alles aankijken.
❤️ Schilderij maken van de plek van het ongeluk om alles te herbeleven en zo vanuit een rustige setting te verwerken.
Vertrouw de power van je lijf, saboteer jezelf niet met gedachten.
❤️ liefs Ingrid ❤️
0 reacties